Martine van Poeteren in juni 2021 op biografieportaal over dit boek: "Margreet den Buurman beschrijft nauwgezet hoe de vrouwen rondom Thomas Mann bijdroegen aan zijn succes. Ze doet dat met de overtuiging van de wetenschapper die de familie Mann uitgebreid heeft bestudeerd en geen enkele moeite lijkt te hebben met het leggen van verbanden. Maar niet alles is meteen even duidelijk in dit aangenaam leesbare boek. In het eerste hoofdstuk over moeder Mann, Julia da Silva, komt een Victor voor. Is dat Victor Mann? Als niet in de 'Mannkunde' ingevoerde lezer raak ik in verwarring. Ik weet niet dat Thomas een jongere broer had die Victor heet. (...) Maar dat is een detail, te verhelpen door als geïnteresseerde lezer zelf even uit te puzzelen wie wie ook alweer was."
"Mannkunde zou vanwege de diverse ontwikkelingen rond deze Duitse familie een onderdeel moeten zijn van de geschiedenislessen over de twintigste eeuw. Wat dat betreft zijn de boeken van Margreet den Buurman een aanrader."
Lees de hele recensie:
Essay van Bart Haers over 'Vrouwen rond Thomas Mann' met een nieuwe blik:
"Ik vond Mann moedig. Anderen vonden dat Thomas Mann hypocriet was, omdat hij zijn worstelingen in zijn dagboeken - die uiteraard niet voor de ogen van derden bestemd waren - neerschreef en herlas, waar hij dan weer notities aan wijdde, terwijl men zich best kan verbeelden dat een oplettende man begreep dat elke openbaring van homoseksuele neigingen in de publieke sfeer een einde aan zijn loopbaan had gemaakt, ook al omdat het nog steeds strafbaar was."
Lees het hele essay:
Mooi stuk van Bart Haers over het boek is te vinden op kwestievanverwondering.blogspot.be: 'Representatie versus
de revolutionaire geest - Broeders in de kunst, tegenstanders in de geest.'
Annabel Junge in haar review op Leesnieuws: "Margreet den Buurman [is er] voortreffelijk in geslaagd de broederrelatie helder uiteen te zetten." "Een krachtig en evenwichtig geschreven boek"
|
Bart Haers in 'Leven, luxe en lijden in een stadspaleis':"Met dit boek brengt Margreet den Buurman alweer een aantal aanzetten tot een beter begrip van die samenleving [van de Pringsheims] en cultuur waarin Mann een succesvol auteur kon worden."->->-> | |
|
"Een waardevolle verrijking voor de lezer die geïnteresseerd is in deze bijzondere familie"(Truusje Truffel op boekenblog 'metdeneusindeboeken.blogspot.nl' - augustus 2017)Mooie boekbespreking van 'Thomas Mann als pater familias'->->-> | |
"Goed uitgewerkt, prettig leesbaar"(Jan Koster op zijn boekenblog jkleest.nl over Thomas Mann als Pater Familias)->->-> | |
"Een Prachtboek" - Michel Dutrieue voor cultuurmagazine Stretto
Uitvoerige boekbespreking van de monografie 'Thomas Mann en de Pringsheims'in mei 2017 door Michel Dutrieue op Stretto.be |
"Het paleis in de Arcisstrasse is een meeslepend boek, vlot neergeschreven en verlucht met een aantal leuke foto's"(Katelijne voor In 't Scheldt)
Mooie inhoudelijke bespreking in het Antwerpse e-magazine In 't Scheldt door Katelijne |
|
Michel Dutrieue over de Thomas Mann biografie: "schitterende biografie" "Een must voor de fans"Mooie nagekomen bespreking in Stretto.be - magazine voor kunst, geschiedenis en muziek | |
|
Enne Koops over de tweede geactualiseerde druk januari 2017: "Verhelderend boek" "Uitstekende Nederlandstalige inleiding"->->-> "Waar vochten Baader, Enslinn en de anderen voor?"- grote boekbespreking Bart Haers op blog Kwestie van verwondering->->-> David J. Moreno voor NBD Biblion: "Het is moeilijk om de exacte gedachtegang en beweegredenen van de hoofdpersonen nog te reconstrueren, maar de auteur heeft een uitstekend en plausibel beeld naar voren gebracht." |
Artikel door Theo de With in het Leidsch Dagblad naar aanleiding van het schrijversfestival in Noordwijk op 31 januari 2016
(op de trap: Dorine Holman, organisatie en coördinatie festival 'Schrijvers Binnen' in Noordwijk 2016) |
Over Thomas Mann als pater familias, Golo Mann, Monika en Michael - mei 2015"De auteur (1953, Den Haag), verwierf al eerder bekendheid als 'Mann-specialiste'. In haar nieuwste boek gaat ze in het bijzonder in op de rol van Thomas Mann als vader. Mann bezat zes kinderen. De eerstgeborene, Erika, en het nakomertje Elisabeth waren zijn lievelingskinderen. Aan de 'minder geliefde kinderen'- Golo ('niet knap'), Monika ('lui en dom') en de niet gewenste Michael - wordt speciale aandacht besteed. Op 31 december 1977 overleed Michael op 58-jarige leeftijd door een overdosis slaappillen en laaide de vraag hoog op of de dagboeken van zijn vader, waarvoor hij de redactie had gedaan, inderdaad te confronterend voor hem waren. Maar dit is niet eenduidig: zo speelde onder andere ook zijn drankgebruik mee. In slechts vier hoofdstukken weet de auteur de familie Mann voor de lezer echt te laten leven. Haar schrijfstijl is toegankelijk en wie geïnteresseerd is in de grote schrijver Thomas Mann zal dit boek met veel genoegen lezen. Bevat chronologie van Golo, Monika en Michael en een personenregister."( E. de Jager voor NBD Biblion) |
"Beeldend beschrijft Den Buurman de discipline, maar ook de humor die Thomas Mann zijn kinderen bijbracht. (...) De literatuur in Duitsland over de familie Mann is nauwelijks meer te overzien. Het is Den Buurmans verdienste over deze familie een reeks toegankelijke boeken geschreven te hebben."
|
Groot overzichtsartikel in het aprilnummer 2014 van 'Tekos-magazine' door historicus/bibliothecaris Pieter Jan Verstraete
"Het beeld dat we van Thomas Mann bewaren, is dat van een bijzonder ijdel man, ordelijk en gedisciplineerd maar snel gekwetst. Hij was een angstig man die vreesde voortijdig door ziekte en dood overvallen te zullen worden. Met praktische beslommeringen wilde hij zo min mogelijk lastig gevallen worden.(...) Zoals iedere grote schrijver was Thomas Mann als mens voor zijn naaste omgeving alles behalve verdraagzaam en egocentrisch ingesteld. De schrijver stond centraal in het gezinsleven en voor de schrijver stond zijn werk centraal. Al het andere was bijkomstig en diende zich te schikken. Op die manier liet Thomas Mann ons een oeuvre achter dat voor het grootste deel de tand des tijds zal doorstaan."
|
Over de verhalenbundel 'Wolfskers'"In de bundel zijn zeven langere verhalen opgenomen. De onderwerpen zijn divers, maar gaan allemaal over mensen die (dreigen te) ontsporen en/of een misdaad begaan. De verteller is een gepensioneerde politiecommissaris die nachtmerries heeft van een oude moordzaak of een vrouw in huwelijkscrisis die haar rivale vermoordt. Het verhaal gaat over de nazaat van een malafide notaris die een wolfskersvergiftiging ontdekt of over een naïeve gescheiden vrouw die een Russisch heroïnehoertje onderdak biedt. Het laatste optreden van een actrice op haar retour, en pesterijen in een Spaans dorp of op een kantoor lopen gruwelijk uit de hand.Alle stukken zijn inkijkjes in levens van mensen die in de knel zitten en wanhoopsdaden begaan. De verhalen zijn heftig, spannend en psychologisch sterk. Indringend en boeiend proza dat tegen de psychologische thriller aanleunt."(Annemiek Buijs voor NBD biblion)
Mathilde Renes juli 2015:"Wolfskers uitgelezen van Margreet den Buurman, echt leuke 'detective' verhalen! Perfect voor de vakantie!" |
|
->->
->-> "Thomas Mann verschijnt als een firmant, een bedrijfsleider die zijn zaak toegewijd was, als mens van de wereld maar ook geleidelijk als de worstelaar met de gebeurtenissen, die hij in het dagelijkse leven node aanvaardde, maar in zijn romans en essays net indringend behandelde, zij het niet altijd in de directe rede."
|
'goed en samenhangend verslag'- over Thomas Mann en WagnerHet eerste wat de lezer van 'Thomas Mann en Wagner' opvalt, is dat de titel omgedraaid had moeten worden: dit is toch wel allereerst een boek over Wagner. Niet zozeer over zijn muziek als wel over zijn cultuurhistorische betekenis. Als zodanig is het best goed. Natuurlijk zullen de grote lijnen wel bekend zijn: Wagners revolutionaire verleden, zijn Duitse socialistisch nationalisme avant la lettre, zijn schulden, zijn tumulteuze liefdesleven, zijn megalomanie, Bayreuth, zijn huwelijk met Cosima Liszt, hun gezamenlijke vriendschap en breuk met Nietzsche en tenslotte zijn dood in Venetië. Den Buurman geeft er een goed en samenhangend verslag van.Wat Mann met Wagners muziek had, een liefdesrelatie die steeds meer een haat-liefderelatie werd, wordt slechts in het slothoofdstuk van 33 pagina's uitgewerkt. Bovendien gaat Den Buurman in een nawoord ook nog eens in op de Wagnerdynastie en de ongelofelijke verknoping daarvan met de nazi's. In 1908 was de darwinistische bioloog Houston Chamberlain, een racistische ideoloog en proto-nazi, bij de familie ingetrouwd: geen wonder dus dat ze daar al dol op Hitler waren, toen die zijn Bierkellerputch (1923) nog moest plegen.(Henk Rijkers in: Katholiek Nieuwsblad) |
|
'aangrijpende biografie'- over Erika en Klaus Mann(..)'Zowel Erika als Klaus waren homoseksueel en leidden een erotisch slordig leven. Erika's grote liefde lijkt dan, bizar genoeg, weer Bruno Walter te zijn geweest, hun buurman in de Poschingerstrasse én in Amerika. De wereldberoemde Joodse dirigent, die later katholiek werd, liet haar uiteindelijk toch zitten. Zowel Erika als Klaus vochten na Hitlers machtsovername in 1933 onverzoenlijk tegen het nationaalsocialisme. Vanuit Nederland, waar Klaus in 1936 zijn meesterwerk Mephisto publiceerde, en later vanuit de VS, probeerden zij cultureel aan de oorlog bij te dragen.De twee oudste kinderen Mann waren, hoe verschillend ook, sterk op elkaar betrokken. Dat rechtvaardigt hun aangrijpende biografie in één boek. De lotgevallen van het hele gezin zijn ooit verfilmd onder de titel Ein Jahrhundertroman. Niet alleen de ongehoorde culturele betekenis van dit gezin, maar ook de wijze waarop zij de tragiek van de twintigste eeuw tastbaar maakten, dragen ertoe bij dat je dit boek in een adem uitleest. "Wat een vreemde familie zijn wij", verzuchtte Klaus. "Men zal later boeken over ons - niet alleen over ieder van ons afzonderlijk - schrijven."(Henk Rijkers, In: Katholiek Nieuwsblad) |
|
Uitvoerige recensie van Eric Palmen op 'biografieportaal' over Erika en Klaus Mann"Een mooie aanwinst in de reeks"...Leven langs de Bühne kan gebruikt worden als initiërend materiaal in het leven van Erika en Klaus maar ook als schets van een tijdsgewricht
|
|
'Neurotische trekjes' - over Heinrich Mann(...)'Het lijkt erop dat Heinrich Manns werk zich ontworstelt aan de vergetelheid. Natuurlijk kent iedereen Der blaue Engel met Marlene Dietrich, naar zijn novelle Professor Unrat (1905). Verder blijft Der Untertan (1914) een onvergetelijke evocatie van het wilhelminische Duitsland. Maar dan houdt het wel op. Toch heeft Mann ongelofelijk veel meer geschreven, zoveel zelfs dat zijn precieuze broer Thomas hem toevoegde dat het hem onpasselijk maakte.De familie Mann was een streberige burgerfamilie met alle neurotische trekjes van dien. Het is schokkend hoeveel zelfmoorden er hebben plaatsgevonden. Intussen laat het leven van oudste zoon Heinrich zich lezen als een kroniek van de vorige eeuw. Expert Margreet den Buurman vertelt ons dit bewogen leven ietwat droog, maar ik las het met plezier.'(Henk Rijkers, In: Katholiek Nieuwsblad) |
(...)'Er is veel ruimte voor human interest: zijn liefdesgeschiedenissen, het permanente geldgebrek en de moeizame relatie met zijn broer, de Nobelprijswinnaar Thomas Mann, over wie Den Buurman eerder een biografie schreef.'(...)(J. IJbema, NBD Biblion) |
|
|
|
Mann, Mann, welke Mann?'Als een klant ons vraagt om een boek van of over Mann schieten we altijd even in de stress.'
(Vitalski, In: deBuren) |
|
|
(Vincent van de Vrede, In: INKT! De glossy voor liefhebbers van lezen) |
(...)'Een biografie mag geen onverdeeld lofschrift zijn, en dat heeft den Buurman heel goed begrepen. De minder rooskleurige aspecten van Mann komen ook in dit werk naar boven. Zijn ijdelheid en het slecht verdragen van kritiek bijvoorbeeld, alsook zijn vaak kleinzielige houding, bijvoorbeeld op financieel gebied in het conflict met Heinrich maakt hem er geen nobeler mens op. Als hoofd van een groot gezin was hij heel op zichzelf gericht en alles stond in functie van het schrijven. Uit de getuigenissen van zijn kinderen blijkt hij als vader vaak ontoegankelijk te zijn geweest. Het maakt de persoon van Thomas Mann kwetsbaarder, minder onaantastbaar. Een ander, soms onderbelicht gegeven is zijn homoseksualiteit, die hij in een tijd waarin het taboe was deze te beleven, altijd heeft onderdrukt.Het is de verwevenheid van de persoon en zijn schrijverschap met de geschiedenis waarvan hij een exponent is (het Fin de siècle, de Wereldoorlogen), die Thomas Mann tot zo'n intrigerend figuur maakt. Margreet den Buurman is er in haar biografie in geslaagd om deze verschillende facetten evenwichtig samen te voegen tot een fascinerend portret.'(...)
|
|
'Na een uitgebreide inleiding wordt in 7 hoofdstukken, elk onderverdeeld in paragrafen, het leven van Thomas Mann (1875-1955) beschreven. Nauwgezet gaat de schrijfster in op de invloed van het milieu waaruit Mann stamde, alsook op het Duitsland uit die tijd en het door Hitler noodzakelijke afscheid van Europa. Ze legt duidelijke verbanden tussen de tijdgeest en de werken van Mann ('Het Duitsland van de Buddenbrooks'). Een stamboom, uitgebreid personenregister en chronologie van Thomas Mann ronden het geheel af. Prettige bladspiegel met verschillende zwart-witfoto's.'(...)(E. de Jager NBD/Biblion) |
|
|
'Het boek is een zeer gedetailleerd overzicht van het leven van deze boeiende kunstenaar''Een ander argument waarom dit boek aan te bevelen is, is wel zijn aanvankelijke ambivalente houding tegenover het nationaalsocialisme. In tegenstelling tot veel van zijn confraters, bijvoorbeeld Hermann Hesse en andere kunstenaars, heeft hij lang geaarzeld om partij te kiezen tegen Hitler.'(...)zouden nog veel uit dit boek kunnen bespreken, omdat het ons zulk duidelijk beeld geeft over het culturele en politieke leven in Europa tijdens het interbellum. En ook... van de verhoudingen in het naoorlogse Duitsland.' |
|
|
komt niet meer zo vaak voor dat het leven van een Duitstalige schrijver in een omvangrijke Nederlandstalige publicatie wordt beschreven. De vertaalster Margreet den Buurman heeft dat onlangs met de schrijver Thomas Mann gedaan, een schrijver die haar duidelijk nieuwsgierig heeft gemaakt naar de achtergronden van zijn schrijverschap.De Duitse schrijver Thomas Mann (1875-1955) verlangde naar een geritualiseerd leven met geneugten van allerlei aard en vooral naar veel tijd om te schrijven. Aan dat schrijven werden alle andere menselijke bezigheden ondergeschikt gemaakt; zelfs het gezinsleven - de Manns hadden zes kinderen - moest eraan geloven. Maar de twintigste eeuw gooide roet in het eten. Na 1933 was het voorbij met de verheven status die Mann in Duitsland bezat en daarmee ook met de bewieroking van zijn persoon.De nazi's dreven Thomas Mann in het nauw, ontnamen hem zijn Duitse staatsburgerschap vanwege zijn anti-nationaalsocialistische opvattingen en brachten hem ertoe om zijn toevlucht vanaf 1939 in de Verenigde Staten te zoeken. Uit die tijd dateert Manns beroemde uitspraak "Waar ik ben, is Duitsland", waarmee hij ongetwijfeld bedoelde dat hij de ware Duitse cultuur van de negentiende en de twintigste eeuw belichaamde.Den Buurman laat de belangrijkste werken van Thomas Mann, van de novellen uit de bundel "Der Kleine Herr Friedemann" tot de roman over Goethe, "Lotte in Weimar", de revue passeren. De gebeurtenissen uit het leven van de schrijver krijgen echter de meeste aandacht. Daardoor fungeert het leven als bron om de werken van Thomas Mann te begrijpen. Over zijn homoseksuele gevoelens schrijft Thomas Mann onthullende dingen in zijn dagboeken.(...) Waarschijnlijk komt het doordat ik meer in de interpretatie van het werk van Thomas Mann geïnteresseerd ben dan in de gebeurtenissen uit zijn leven dat ik in Margreet den Buurmans boek hier en daar wat heb gemist.' (...)(dr. Hans Ester, In: Reformatorisch Dagblad, november 2010) |
|
|
"Duisternis in Duitsland: de RAF in twee boeken""Beknopte en uitstekende inleiding..."(Enne Koops in 'Geschiedenis beleven') |
"Niet alleen wordt in dit boek ingegaan op het ontstaan van de Baader-Meinhof-groep in 1969, maar ook op de sociale en psychologische aspecten die geleid hebben tot haar ontstaan. Met name haar grondleggers, Andreas Baader en Ulrike Meinhof, worden onder de loep genomen. De naam Rote Armee Fraktion of RAF werd pas aangenomen in 1971. De RAF en haar terreurcampagne moet deels gezien worden in het tijdsbeeld van het naoorlogse Duitsland en deels in de starre houding van haar leden, die elke dialoog uit de weg gingen en een revolutie zochten middels terreur.Met citaten uit media-artikelen uit die tijd en de kennis van nu worden de mythe en romantiek van de RAF gedegen weerlegd en blijft er niets anders over dan een beeld van een groep fanatici die middels (collectieve) zelfmoord in de gevangenis in 1976 en 1977 nog trachtten de RAF alsnog te laten overwinnen. Het is moeilijk om de exacte gedachtegang en beweegredenen van de hoofdpersonen nog te reconstrueren, maar de auteur heeft een uitstekend en plausibel beeld naar voren gebracht."(David Jaramillo Moreno - NBD/Biblion) |
Over de monografie 'Duitse Herfst':"(...) In de loop der jaren is veel over de door Andreas Baader, Gudrun Ennslin, Ulrike Meinhof en Horst Mahler opgerichte beweging geschreven. De vraag is daarbij steeds hoe de RAF en haar leden zo konden radicaliseren. Voortgekomen uit de studentenbeweging en het linkse activisme, ontwikkelde de groep zich steeds meer in de richting van een nietsontziend verzet tegen het kapitalisme en 'het systeem', een veelgebruikte term in links-radicale kringen van die tijd. In deze strijd was - in ieder geval in de RAF-gelederen - moord en doodslag een legitiem middel voor het bereiken van een hoger doel. Bij acties van de RAF zouden uiteindelijk tientallen mensen om het leven komen.(...)<(...) Veruit de meeste aandacht gaat bij de RAF uit naar de leiders van de eerste generatie, in het bijzonder Baader en Meinhof en in mindere mate Raspe en Ennslin. Dat gaat ook op voor Margreet den Buurman, die in Duitse herfst. De Rote Armee Fraktion een fraaie schets geeft van de opkomst en radicalisering van de beweging."
|
